WONEN IN ITALIË – (Ont)spannend leven
Ik loop de badkamer in want ik moet nodig naar de wc. Vanaf de wasmand kijkt een harig diertje mij aan. Ik slaak een gil. Hij springt van de mand af en begint langs de muur te lopen. "Totòòò! Pinòòò" schreeuw ik. Maar het enige wat ik hoor, is het klepperen van het kattenluik. Beide poezen zijn geschrokken naar buiten gerend.
De rest van de dag neem ik telkens een tegenspartelende poes onder de arm mee als ik naar de wc moet. Van de ghiro, zevenslaper of relmuis geen spoor meer. De poezen miauwen en krabbelen aan de deur als ik op de wc zit, want die willen daar helemaal niet zijn. Nu maar hopen dat hun gemauw de ghiro het huis heeft uitgejaagd.
Dieren en ongedierte, het hoort bij het plattelandsleven. Soms is de grens tussen de twee moeilijk aan te geven. Een vriendin vertelde me dat haar kinderen een muis op hun kamer houden, een huismuis. Als ik de relmuizen 's zomers in de walnotenboom bezig zie, vind ik ze ook best grappig. Maar niet in mijn huis.
April is tot dusver erg wisselvallig. We hebben veel regen. En net als je er chagrijnig van dreigt te worden, breekt de zon weer door. En dan ga je naar buiten. Zodra het weer het maar toelaat, ben je hier buiten. Lekker door de heuvels lopen en wroeten in je tuin.
"Wat kan een mens dan toch gelukkig zijn hè" zei een Duitse vriend na het prachtige weer dat we dit weekend hadden. Ook hij en zijn vriendin waren alleen maar in de tuin bezig geweest. Het heeft natuurlijk ook met onze leeftijd te maken. Genoeg spannends meegemaakt, nu heb je de rust om eindelijk van de gewone dingen te genieten.
Woensdag was mijn Duitse vriendin hier met haar moeder. Die heeft ze vorige week zelf uit Duitsland opgehaald, ze hadden elkaar vijf maanden niet gezien. De moeder, midden 70, was nog steeds niet ingeënt. Ze vertelde dat haar huisarts met een groot tekort aan vaccins kampt.
Hier gaat het vaccineren gelukkig gewoon door. Ik moest gisteren weer naar Borgo San Dalmazzo voor een tweede prik. Net als drie weken geleden stroomde er een gestage stoet mensen de hal binnen waar iedereen werd ingeënt.
Na afloop kreeg ik een grijs papiertje mee waarop alleen in het Italiaans stond dat mij tweemaal een vaccin tegen covid-19 was toegediend. "Uw vaccinatie is compleet" zei de dokter met een brede glimlach. Hij feliciteerde me nog net niet. Ik nam het vaccinatie-bewijs in ontvangst en stopte het zorgvuldig weg. Hoera vrijheid!
Grazia heeft gisteren haar eerste prik gekregen. En in Genua zijn ook Silvana en Edoardo geprikt. De 60plussers zijn nu blijkbaar aan de beurt.
Inmiddels zijn we hier in Piemonte van oranje naar geel verkleurd, zoals trouwens bijna heel Italië nu geel is. Dat betekent dat alles weer open is: bars, restaurants, winkels. We kunnen hier in het dorp weer gewoon op een stoel voor de bar zitten.
Afgelopen vrijdagmiddag zaten we met een paar mensen buiten te borrelen. We probeerden met z'n vijven op de dorpsbank te gaan zitten maar dat werd moeilijk. De anderen gingen gewoon op de grond zitten. De zon scheen, de stoep was lekker warm. Je moet toch wat.
Toen ik gisteren uit Borgo San Dalmazzo terugkwam, hield het hier net op met regenen. Ik zag dat Giorgio was geweest en mijn gazon had gemaaid. Over de hele tuin hing een mistig waas. En door die mist heen begon de zon opeens te schijnen. Mijn grasveld, de tulpen lichtten prachtig op.
Even later liep ik fotograferend door m'n tuin heen en weer te hollen en wilde alweer een mooie post voor op fb maken. Ik hield me gelukkig nog net in. Ze weten het nu wel Ien, dacht ik bij mezelf. Geniet er nu maar zelf van. En dat doe ik. Zelfs de mist is hier mooi. De foto hieronder is van vanmorgen.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
